چند غزل چاپ نشده 1368ـ1369

غزل رازقی ها را در اوایل بیست و چهارسالگی ام سرودم که تصویر و برداشت من از  جامعه ایران و حکومت حاکم بود.این غزل ها پس از خروجم اززندان سروده شده است. لازم به ذکر است که در این سروده با واژگان خراسانی روبروید که با مراجعه به فرهنگ فارسی می توانید به معانی و تلفظ واژگان آن پی ببرید.

رازقی

رازقی های باغ تنهایی

از سکوت شبانه آزردند

قمریان غریب ِ مرثیه خوان

آبروی کلاغ را بردند

قصه ـ کوچه باغِ آگاهیست

صحبت ناله ی شبانگاهیست

قصه ی قتل عام ِ زنجره هاست

صبحت ِ فتح ِ باب ِ خونخواهیست

مرغ ِ تنهای ِ باغ ِ تنهایی

دل ِ افسده ی مرا واکن

من ِ آدم گریز ِ گمشده را

پشت ِ پرچین ِ درد پیدا کن

بر حریر ِ خیال ِ پار و پریر

شدم آواره  دوش ِ رازینه

من و این روز ِ کاذب ِ کشدار

عصر ِ غبار ِ روز ِ آدینه

کوچه پس کوچه های باغ ِ صبور

پر شد از قمریان ِ مرثیه خوان

ای تو فصل تنت همیشه بهار

تو در این باغ جاودانه بمان

باد می آید و گلایه کنان

از زمین و زمانه، ریز و درشت

باد این تاجدار کوچه نشین

در گلو بغض و آرزو در مُشت

بوی عطر هزار ساله ی گل

به پر و پای باد می پیچید

مست از عطر اطلسی ها ،باد

شاخه ای از بهار را می چید

کوچ کردم به بام ِ غربت ِ پار

من ِ مخمورتر ز نرگس ، ز زندگی مست

چون بهار آمدم به کوچه ی سبز

بی نیاز آمدم ز هر چه که هست

حال من از بلوغ سرشارم

حال من از بهار سر ـ ریزم

از تنم صد شکوفه سر زد اگر

شاخه ی خشک فصل پاییزم

آفتاب است و نم .نم باران

تن ِ گل گرم از لهیب ِ بهار

همچو خون می دود به کوچه ی رگ

شوق بودن در آرزوی هوار

بارش شبهه ریز می ریزد

غنچه بر بوته جیب پاره کنان

بلبل مست، یله گر گردید

قمری از باغ ِ غم کناره کنان

نا گهان زاغ ِ سوگوار آمد

نرگس ِ نیم ـ خفته روی گرفت

پچ.پچِ خفته باز شد فریاد

های مأمن کنار هُوی گرفت

های و هویی شد و زان پس باغ

در سکوتی دوباره پنهان شد

گفته های نگفتنی از ترس

در زبان اشاره پنهان شد

زاغ های مُفتشِ بیمار

حمله بردند بر سپیداران

باد، بال ِ پرنده را آموخت

درس ِ خونخواری کمانداران

زندگی در سکوت جاری شد

باز من آمدم به کوچه ی کوچ

کینه در دل دوباره شکل گرفت

خشم در من چو دست ِ بسته ی بلوچ

خاطر ـ آشفته در کناری کور

سُهره ی دل ز درد می خواند

این صدای شگستن ِ دل اوست

کین چنین خشک و سرد می خواند

قمری غم بیا دوباره بخوان

هیأ ت سوگِ باغ بر پا کن

هر که بیدر کجای بی کس را

تو در این تَلِ خاک پیدا کن

ذهن من ناگهان به کوچه دوید

که هان کجایید باغ را بردند

جارچی در سکوت می زد جار

رازقی های باغ پژمردند.

***

غزل عاشقانه 1

به نیمه شب که دلت می کند بهانه ی من

بیا و بشکن و درهم بریز خانه ی من

هنوز بوی تنت در اتاق من باقیست

بیا ، بیا و ببین هق. هق ِ شبانه ی من

خدا، چه روز ِ بدی و چه اتفاق ِ بدی

مرا شکستی و رفتی ز آشیانه ی من

نگفتمت که برو ، فارغ از غم من باش

نگفتمت که مباش  عشق جاودانه ی من

تو روح ِ شعر منی ، تو عشق ِ پاک منی

به ذهن ِ من بنشین ای رونق ِ ترانه ی من

تو ای الهه ی ذهنم بخوان بهر خدا

ترانه های غم انگیز و عاشقانه ی من

بیا ز ساحل ِ گرم ِ نگاه من بگذر

ببین تو بستر ِ دریای ِ بیکرانه ی من

بیا .بیا که تنم خشک و بی برگ است

مکش تو پای از این باغ غم ، جوانه ی من

تو رفتی از بَر من ای گل ِ همیشه بهار

خزان ز گِردِ ره آمد کنون به خانه ی من

بخوان به نام گل نرگس و گل مریم

به نیمه شب که دلت می کند بهانه ی من

***

غزل عاشقانه 2

بخوان.بخوان ترانه ایی که شورشی به پا کنم

منم.منم که هستیم چو ذره ایی فنا کنم

مگو.مگو که این دلم گرفته سخت از غمی

بگو.بگو تو قصه ایی که غصه ها رها کنم

بزن.بزن تو زخمه ایی به تارو پود جان من

هلا.هلا چه نغمه ایی ز زخمه ات به پا کنم

برو.برو رها شوی ز قیل و قال ِ سوختن

بیا.بیا. تو آن زمان که ترک ِ این بقا کنم

تویی.تویی که رشته ی امید من بریده ایی

سبد. سبد شکست را به سینه مبتلا کنم